„Spójrz na tę kartkę, dostałam ja dzisiaj w odpowiedzi na moją ofertę. Przeczytaj podpis. Nigdy nie zetknęłam się z takim nazwiskiem. A może znasz tego człowieka?”

Był koniec lata roku 1946, gdy siedziałam z moją ówczesną sympatią w małej kawiarence przy ul. Św. Jana, blisko rynku krakowskiego. Pamiętam stojące przed nami bardzo duże i bardzo szmaragdowe winogrona piętrzące się obok dwóch czarnych powierzchni okrągłych stawków kawy w białych filiżankach. Parę dni wcześniej odpowiedziałam na anons w którejś z krakowskich gazet. Ktoś poszukiwał sekretarki na kilka godzin w tygodniu. Kartkę kończył dość nieczytelny podpis i bardzo wyraźna pieczątka „dr Władysław Fronsberg Babel, adwokat”, adres, godziny przyjęć.

Mój towarzysz, oczywiście Lwowiak, aż podskoczył niczym sprężyna, doczytawszy kartkę do końca.
- „Ależ to Władek! Znam go doskonale, doskonały prawnik i czarujący człowiek. Zresztą przekonasz się sama, bo musisz tam pójść. Koniecznie!”

I przekonałam się. Po miesiącu wiedziałam, że nie będzie już żadnych innych sympatii, a po 7 latach, cudownych i dramatycznych zarazem, pobraliśmy się w odległym Elblągu. Ja, w plażowej, przedwojennej jeszcze perkalowej sukience, on w spodniach tenisowych i białej, sportowej koszuli. I chyba to był najpiękniejszy ślub z jakim zetknęłam się w całym swoim życiu. Wracaliśmy pociągiem do Fromborka, a potem statkiem przez Zalew Wiślany do Krynicy Morskiej, gdzie spędzaliśmy urlop. Pod wieczór zagarnęła nas pusta zupełnie plaża oświetlona dogasającym pomarańczowo blaskiem zanurzającej się w morzu kuli słonecznej, a potem łagodnie pluskające fale Bałtyku unoszące nasze pływające sylwetki. Niebo zapaliło nam swoją weselną lampę z prawdziwego srebra, a my patrzyliśmy na jej rozsiane po nim i morskiej toni migające odblaski.

Po wielu latach, przeglądając teczki z aktami mego męża (zawsze byłam jego sekretarką), odkryłam nagle to moje pismo skierowane do nieznanego pracodawcy. Było w idealnym stanie, jedynie napisane przeze mnie slowa „mam 24 lata” i „jestem Lwowianką” podkreślone były gruba czerwoną kreską.

W tym momencie Władek zajrzał mi przez ramie zainteresowany nad czym się zatrzymałam i powiedział – „a Ty wiesz, że to wcale nie ja dałem wtedy to ogłoszenie? To Julek (dr Juliusz Wisłocki, adwokat, przyjaciel) wysłał ten anons, ale gdy otrzymał Twoją odpowiedź, sprawa była już dla niego nieaktualna. Spotykając mnie na ulicy, przekazał mi to pismo i zaproponował, abym ja z oferty skorzystał. „Bo to przecież Lwowianka” – powiedział.

”Zawsze zazdrościłam mojej młodszej siostrze jej nieskomplikowanego życia. Już w 1947 r. wyszła za Staszka Lubienieckiego (sporo już o nim pisałam), wiążąc naszą rodzinę z również lwowską rodziną Lubienieckich, przez długi czas mieszkającą przy ul. Jakuba Strzemię. Ojciec Staszka, Kazimierz, ożeniony z Marią z d. Ruebenbauer, przemysłowiec, w czasie I wojny i okupacji rosyjskiej Lwowa wywieziony został do Rosji jako zakładnik. Jego trójka dzieci to Jadwiga (zawsze nazywana Wisią), Stanisław i najmłodsza Krystyna. Teść mojej siostry, zmarły w 1931 r., to człowiek niesłychanie żywy, niezmordowany organizator, pełen inicjatywy i radości życia, którą czerpał z obcowania z wspaniałą przyrodą górską. To właśnie on jest tym ogniwem łączącym moje dzisiejsze wspomnienia z tytułowym KTN.

Karpackie Towarzystwo Narciarzy zostało utworzone we Lwowie w r. 1907 przez 22 członków-założycieli, a wśród nich, w kolejności, jego `prezesi - Kazimierz Panek, Tadeusz Smoluchowski i prof. Zygmunt Klemensiewicz. Celem założonej organizacji był rozwój narciarstwa i turystyki zimowej w Karpatach Wschodnich, przede wszystkim na Pokuciu i jego górskiej części zamkniętej rzekami Prutem i Czeremoszem, tzw. Huculszczyźnie. Działalność KTN-u do I wojny była najzupełniej pionierska. Konieczność wybudowania własnej bazy noclegowej w górach, w miejscu niezbyt odległym od Lwowa skierowała Z. Klemensiewicza do Sławska, na jego wniosek ruszyła budowa schroniska mającego być bazą wypadową w góry (n.p. na Trościan). Już w r. 1911 w zbudowanym schronisku ruszyła działalność noclegowa. Niestety, nie długo, bo w roku 1915, schronisko zostało spalone przez wojska rosyjskie.

Po powrocie z Rosji Kazimierz Lubieniecki włącza się aktywnie w działalność KTN-u i, niewątpliwie, także dzięki niemu, odbudowa w Sławsku zostaje zakończone w r. 1922.

Dalsze osiągnięcia KTN to budowa skoczni narciarskiej we Lwowie na Zniesieniu w r.1924, niestety, ze względów finansowych zlikwidowanej w r. 1930, a przede wszystkim wybudowanie nowoczesnego schroniska (1934 – 1936) w Czarnohorze, na południowym stoku Wielkiej Maryszewskiej na wysokości 1377 m n.p.m. (autorzy to inż. Karol Okocimski i inż. Lech Neyman).

Oczywiście Staszek, jako nieodrodny syn swego ojca, od wczesnej młodości związany jest z Czarnohorą, KTN i całą lwowską bracią narciarską, będąc zresztą sam świetnym narciarzem. Tryskający humorem i fizycznym wigorem znał w tym przeurokliwym paśmie Karpat każdy szlak i każdy szczyt nieomal. Nasi rodzice nie byli narciarzami, a nasze narciarskie wyprawy ograniczały się do Pohulanki i pobliskich górek. Barwne opowiadania Staszka o tych wszystkich Czarnohorskich szczytach – olbrzymach, w dodatku noszących fascynujące nas nazwy takie jak Homuł, Gażdyna, królująca Howerla, Kozły, Szpycie, Czarne Repy, Pop Iwan czy Turkuł, oraz o schronisku na Maryszewskiej, którego był częstym gosciem, a gdzie dominował fantastyczny humor lwowski – urastały w nas do prawdziwej legendy, czy nawet mitu.

Na fotografiach: