[...] Fuimus Troes, fuit Ilium et ingens Gloria Teucrorum!
Vergilius, Aeneis II, 325 n.

Było coś renesansowego w tym człowieku o ujmującej postawie i temperamencie oraz wybitnie humanistycznym sposobie myślenia, o którym zresztą docierały do nas najpierw typowo lwowskie anegdotki -równolegle jak i o innych znakomitościach tamtejszych - zanim jeszcze nawet zetknęliśmy się z nim bezpośrednio, w Krakowie. Stosunkowo już zatem późno, gdyż dopiero po tragedii przefrymarczonych Stalinowi ziem wschodnich Polski przez naszych, wstyd powiedzieć, sojuszników wojennych na Zachodzie, czyli po arcyżałosnej pseudo-repatriacji większości Polaków spoza Sanu, Bugu, z Nowogródzkiego i Wileńszczyzny. Tragedii więc w danym wypadku Lwowa, która w sposób widoczny zaciążyła też osobiście na Łempickim oraz całej jego rodzinie - szczególnie głęboko.

Miał niespełna sześćdziesiąt lat, kiedy w jesieni r. 1945 obejmował powierzoną mu katedrę historii literatury staropolskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, wobec przejścia czy właściwie raczej powrotu zajmującego jat chwilowo Juliana Krzyżanowskiego - do odbudowującej się Warszawy. Wysoce był przy tym nauczycielsko i środowiskowo potrzebny, gdyż zatłoczona studentami polonistyka krakowska łatała jednocześnie nieobecność uniwersytecką uczelni Lwowa, Wilna oraz z trudem najwyższym odgruzowywanej stolicy - po wyniszczeniu okupacyjnym kadry specjalistyczno-naukowej oraz w ogóle inteligenckiej w Polsce. Nie przypadkiem ściągano wtedy, z emerytur, chętnych czy sprawnych jeszcze profesorów¹, niekiedy zaś nawet uaktywniony emeryt obsługiwał w praktyce aż dwie katedry (jak np. slawista T.S. Grabowski), przeważnie zresztą na „jeżdżąco". Tak czy owak jednakże szła przed Łempickim fama znakomitego uczonego: wykładowcy i świetnego zarazem oratora, a gromadnie się doń zgłaszający zapóźnieni zwłaszcza studenci-poloniści ze Lwowa - od których (przy słynnej jego wyrozumiałości) wymagał jednak na seminarium korzystania m.in. z tekstów łacińskich - potwierdzała ustalającą się opinię. Tym bardziej, że kojarzącą się zarazem z ujmująco męską sylwetką własną profesora, zawsze otwartego, życzliwego ludziom i przystępnego, o znamiennie lwowskim poczuciu humoru i „zaciągającej", sympatycznie wschodniej wymowie, który ściągał na siebie mimo woli uwagę otoczenia.

A przecież dostrzec w nim można było pośrednio jak gdyby cień głęboki zawodu czy melancholii swoistej, znamiennej dla wysiedleńców (bo nie wychodźców z własnej woli!) - przy częstym użalaniu się na złe samopoczucie albo na serce, co skądinąd przypisywano... jakiemuś raczej przewrażliwieniu niż powodom istotnym. Dopóki, mając lat sześćdziesiąt jeden, nie zmarł nagle, na ostry zawał serca, przy egzaminie u siebie w domu (czując się bowiem niedobrze, egzaminował później niejednokrotnie w mieszkaniu), ku zaskoczeniu chyba wszystkich, z wyjątkiem tylko żony. Znacznie od siebie młodszej, subtelnej zresztą poetki p. Jadwigi z Gamskich Łempickiej, która zdając sobie sprawę z rzeczywistości stworzyła mu atmosferę zaciszną w domu, a która zmarła tragicznie w kilka zaledwie lat później.

Tak czy owak jednakże przeszczepiana do nas uniwersytecka legenda o bujnie renesansowej osobowości Łempickiego, unaoczniana też bezpośrednio świetnymi jego wystąpieniami wykładowymi w UJ, utrzymywała się powszechnie - zwłaszcza pośród studentów, a w szczególności chyba studentek. Mniej więcej tak, jak ujmował to po przyjacielsku bliski mu od lat kolega-lwowianin i rówieśnik, Juliusz Kleiner, w niezwykle cennym przedmiotowo konterfekcie wspomnieniowym - pod wrażeniem jego odejścia. Stwierdził on tam mianowicie w sposób odpowiedzialny:

[...] Odszedł znakomity uczony, pisarz władający świetną, nieskazitelną polszczyzną, prelegent doskonały, profesor pobudzać umiejący młodych pracowników i czarujący człowiek. Podbijał [...] urokiem swojej osoby, pociągał ku sobie słowem ciepłym, serdecznym. Umiał być najmilszym towarzyszem, jako causeur stawał się ośrodkiem towarzyskiego grona, ożywiał je trafnością powiedzeń, dowcipem, uśmiechem, którego nie spędzała z wyrazistej twarzy nawet skłonność pewna do skarg, do narzekań związanych z przeżyciami osobistymi i z lękiem przed chorobą. Nie przeszkadzały i one wnoszeniu pogody przez rosłego, sporo kilogramów ważącego gawędziarza - o wyjątkowej kulturze, o rzadkiej rozległości horyzontów. Ciepłem serdecznym i tętnem życia napełniał wykłady, mówione z [...] harmonijną, a młodzieńczego temperamentu pełną płynnością. I ożywiały się też pod piórem świetnym wszelkie zagadnienia [...] i postaci, które charakteryzował. Każdą jego rozprawę czyta się z przyjemnością, a nierzadko z poruszeniem serca. Pisać umiał tak, jak mało któryż uczonych, i entuzjazmem prześwietlać słowa².